Schlittbahn

Hee ! Chömed ufe us dr Stadt!
Jetz hei mer Schnee und d Bahn isch glatt.
Me seht ke Stai und au ke Dohle,
und alles goht uf liechte Sohle.
Jo, euse hailig Wendolin
trait sälber hüt en Hermelin.
Doch s isch aim schier in däne Zyte,
er wär au lieber uf em Schlitte.
Durane glitzerets, s isch e Pracht,
und bsunders denn, wenn d Sunne lacht.
Me maint, me fahr in Himmel ine,
und alles macht e zfriedni Miene. –
Wie männgi Liebi, schüüch und zart,
taut uf scho bi dr erschte Fahrt.
Drum chömet gli.
Dr Schnee cha schwinde;
doch sälb für s Härz muesch sälber finde.